Szalki Petriego znajdują się w każdym laboratorium. Ułatwiają pracę tak bardzo, że ciężko jest wyobrazić sobie funkcjonowanie bez nich. Są podstawą do przeprowadzania wielu prostych reakcji, umożliwiają obserwowanie prób, a także bezpieczne ich przechowywanie. Jakie są cechy charakterystyczne szalki Petriego?
Kształt i budowa
Szalka Petriego to spodek, który przypomina ścięte dno kolby. Ma niskie ścianki w stosunku do średnicy całej szalki. Ścianki zapobiegają wysypywaniu się próby z szalki. Warto też wiedzieć, że szalki Petriego dostępne są we wielu rozmiarach. Ich średnica waha się od kilku do kilkunastu centymetrów. Bardzo ważne jest to, że szalka może składać się też z dwóch części – podstawy i nakrywki. Zestaw taki nie jest do siebie ściśle dopasowany. Średnica szalek różni się od siebie, tak by pomiędzy nimi możliwa była cyrkulacja powietrza. Czasami stosuje się szalki ze specjalnymi kanałami wentylacyjnymi, ta by ułatwić ten proces.
Materiał
Tradycyjnie szalki Petiego wykonane są ze szkła ( głównie ze szkła sodowo-wapiowego), dużo rzadziej wykorzystuje się do tego celu tworzywo sztuczne. Najważniejsze by materiał był bezbarwny i umożliwiał obserwację próby umieszczonej wewnątrz szalki. Szkło jest odporne na działanie wielu czynników chemicznych oraz na podwyższone temperatury. Szkło można bez obaw umieszczać w autoklawach, inkubatorach oraz cieplarkach. Jest to niezwykle ważne dla walorów praktycznych tych naczyń. Można je myć, ponieważ szalki Petriego są wielokrotnego użytku.
